بسیاری از سازه های جوشکاری شده به منظور اطمینان از قابلیت تحمل فشار کاری که برای آن طراحی شده اند تحت تست هیدروستاتیک قرار میگیرند. این تست در صورتیکه بدرستی اجرا نگردد میتواند باعث ایجاد مشکلاتی شود. یکی از موارد مهم که باید در این تست مد نظر قرار گیرد جلوگیری از ایجاد خوردگی در سازه در اثر قرار گرفتن در شرایط حساس خارج از شرایطی که برای آن طراحی شده است٫ میباشد. علاوه بر خطراتی که میتواند خوردگی در سازه بوجود آورد٫ ایجاد آلودگی نیز میتواند یکی از پیامدهای این تست باشد که باید اجتناب گردد٫ بخصوص در مورد مخازنی که برای حمل مواد طراحی شده اند.

ایجاد خوردگی تاخیری در حین تست هیدروستاتیک و بعد از آن میتواند به سازه آسیب بزند.این موضوع در سازه های تولید شده از فولاد زنگ نزن٫ با توجه به حساسیت این نوع فولادها به خوردگی های تاخیری از حساسیت بیشتری برخوردار است. این آسیب ممکن است بعد از چند هفته یا چند ماه نمایان شده و ترمیم آن میتواند بسیار مشکل و هزینه بر باشد. هر چند اگر ملاحظات لازم رعایت گردد٫ تست هیدروستاتیک میتواند بدون ریسک اجرا گردد. این ملاحظات اساسا به کیفیت و نحوه فرآوری آب مورد استفاده در تست و چگونگی عملیات روی سازه بعد از تست وابسته است.

بسیاری از کدها و استانداردهای موجود راهنمایی های کلی در زمینه تست هیدروستاتیک سازه های ساخته شده از فولاد زنگ نزن ارائه کرده اند اما متاسفانه علی رغم اهمیت موضوع و آسیبهایی که میتواند ایجاد نماید٫ هیچ استاندارد یا دستورالعمل جامعی در این زمینه وجود ندارد.

آسیبهای خوردگی که میتواند پس از تست هیدروستاتیک سازه های فولاد زنگ نزن ایجاد شود ممکن است ناشی از یک یا ترکیبی از مکانیزمهای زیر باشد:

۱- خوردگی شیاری و حفره ای شدن

۲- ترک خوردگی تنشی

۳- خوردگی میکروبی

با توجه به شرایطی که میتواند باعث ایجاد و یا تشدید مکانیزمهای فوق گردد٫ در تست هیدروستاتیک سازه های فولاد زنگ نزن باید موارد زیر رعایت گردند:

- حذف و یا به حداقل رساندن شیارها در طراحی و ساخت سازه.

- متمایل (شیب دار) کردن خطوط و اجزا افقی سازه جهت تخلیه خودبخودی و تامین تخلیه گاه کافی در نقاط بالایی و پایینی سیستم.

- استفاده از گسکتهای غیر پارچه ای و عاری از کلراید در اتصالات فلنجی.

- ایجاد جوشهایی با نفوذ کامل و کنترل دستیابی به آنها.

- اجرای عملیات سطحی روی جوشها تا دستیابی به حداقل درجه کیفی B ٫ آماده سازی سطح II بر اساس دستورالعمل AS/NZS 1554.6:1994 . آماده سازی سطح را میتوان توسط (الف) اسیدشویی٫ (ب) برس زنی با برس سیمی فولاد زنگ نزن٫ (ج) استفاده از سنباده یا ذرات ساینده با سایز #180 یا نرمتر٫ (د) پرج کردن با گاز خنثی٫ انجام داد.

- استفاده از تمیزترین آب قابل دسترس- سختی گیری شده٫ آب مقطر٫ یا آب شرب.

- در صورتیکه تامین کننده آب شرب در دسترس نباشد٫ باید آب مورد استفاده جهت تعیین خورندگی آن٫ آنالیز شود. مقدار کلراید آب باید با توجه به نوع فولاد کنترل شده و خواص شیمیایی آن (سولفات٫ pH ) تنظیم گردد. همچنین باید آنرا تصفیه یا فیلتر کرده و به منظور جلوگیری از ایجاد خوردگی میکروبی٫ آنرا ضد عفونی نمود.

- کلر باقیمانده از عملیات ضد عفونی در آب ورودی به سیستم نباید از 2ppm برای ۳۰۴ و یا 5ppm برای ۳۱۶ تجاوز نماید.

- آب باید قبل از ورود به سیستم با عملیات مرحله ای فرآوری شده و در پایان گندزدا افزوده گردد.

- صرفنظر از کیفیت آب٫ باید بلافاصله پس از تست (ظرف مدت ۳ روز) سازه تخلیه و خشک شود و جهت اطمینان از خشک شدن کامل٫ درون آن بازرسی گردد.

- اگر کلراید باقیمانده در آب تخلیه شده کمتر از 0.2ppm باشد و یا آب حاوی لای و یا ذرات معلق باشد٫ باید سازه بلافاصله با آب ضدعفونی و فرآوری شده شستشو گردد.