جوشکاری اصطکاکی يکی از روشهای جوشکاری حالت جامد و در دمای پايين است که توليد جوشی با کيفيت بالا مينمايد. در اين فرآيند دمای سطح تماس بوسيله ايجاد اصطکاک به حد خميری شدن قطعات ميرسد.
چگونگی فرآيند جوشکاری اصطکاکی:
در فرآيند جوشکاری اصطکاکی يک قطعه به فک گرداننده متصل شده و قطعه ديگر به فک ثابت و هر دو قطعه مقابل هم قرار ميگيرند. قطعه گردنده با سرعت ثابت چرخانده ميشود و در همين حين دو قطعه توسط يک نيروی ثابت بسمت يکديگر فشرده ميشوند. در اثر تماس بين سطوح٫ اصطکاک ايجاد شده و توليد حرارت ميکند. اين شرايط برای مدتی ادامه ميابد. پس از آنکه دما به حد مناسب رسيده و سطوح هر دو قطعه به حالت خميری رسيدند٫ قطعه گردنده متوقف شده و نيروی اعمالی بر قطعات برای مدتی ثابت نگاه داشته شده و يا مقداری افزايش ميابد تا جوش کامل شود.
تصاوير زير مراحل جوشکاری اصطکاکی را نشان ميدهد:
 فاز اول: سطوح در اثر حرکت نسبی روی يکديگر گرم ميشوند و همزمان نيرويی آنها را بهم ميفشارد. |  فاز دوم: بعد از گرم شدن قطعه گردنده متوقف شده و نيروی اتصال اعمال ميگردد. |  فاز سوم: ماشينکاری زائده های خميری اطراف اتصال. |
مزايا:
در اين روش جوشکاری بدليل پايين بودن دما ناحيه HAZ بسيار کم بوده و تنشهای پسماند نيز کاهش ميابد. همچنين استحکام جوش بالا بوده و جوشی بدون تخلخل ايجاد ميکند. بدليل شرايط کاری اغلب نيازی به ماشينکاری و آماده سازی سطوح نميباشد و قطعاتی از جنسهای مختلف را ميتوان براحتی بهم جوش داد.
معايب:
در اين روش فقط قطعاتی با سطح مقطع سيمتريک قابل جوشکاری هستند. علاوه بر اين تجهيزات آن بسيار گرانقيمت بوده و جوشکاری فقط در کارگاهی که ماشين در آن قرار دارد قابل انجام است. و ابعاد قطعاتی که ميتوان جوش داد به سايز دستگاه بر ميگردد.
نمايش فيلمی از قطعات مختلف در حين جوشکاری اصطکاکی
منابع: مرجع کامل مهندسی جوش و Friction Welding Specialist
