سلام
جوشکاری فولادهای گالوانيزه اغلب به روشهايی مشابه فولادهای بدون پوشش اجرا ميشود. پارامترهای جوشکاری را نيز ( بجز در مواردی که پوشش ضخيم است) ميتوان با اصلاحاتی جزئی مشابه جوشکاری فولاد بدون پوشش در نظر گرفت.
پوشش روی در محل اتصال و اطراف آن حين جوشکاری بدليل دمای بالای ايجاد شده تبخير شده و از بين ميرود. هرچند که اغلب ميتوان با رعايت مواردی خاص اين فولادها را بدون برداشتن پوشش ناحيه اتصال جوشکاری کرد اما توصيه ميشود برای اطمينان از نتيجه بهتر پوشش اطراف ناحيه اتصال به فاصله يک تا چهار اينچ از هر طرف برداشته شود.
مهمترين مشکل جوشکاری فولادهای گالوانيزه حضور بخارات روی است. اين بخارات علاوه بر خطرات بهداشتی ( که استفاده از تهويه قويتر و موثر را الزامی ميکند) ميتواند باعث ايجاد تخلخل در جوش شود. بعنوان مثال بيشترين مشکل تخلخل در اتصالات T شکل بوجود ميآيد که بدليل حبس روی در سطح اتصال دو ورق است. اين مشکل را ميتوان با طراحی مناسب بر طرف ساخت. در اين حالت يکی از ۳ روش زير را ميتوان بکار برد:
حذف پوشش در ناحيه اتصال
ايجاد يک فضای حداقل 1.6 ميليمتری جهت ايجاد فضای مناسب برای خروج بخار
ايجاد يک شيب حداقل ۱۵ درجه و شروع جوشکاری از طرف مقابل آن
علاوه بر موارد ذکر شده معمولا سرعت جوشکاری در فولادهای گالوانيزه را برای اطمينان از خروج بخارات روی کمتر از فولادهای بدون پوشش انتخاب ميکنند. از طرف ديگر در انتخاب الکترود نيز بايد دقت شود. در صورتيکه مقدار گوگرد الکترود زياد باشد ( مانند ER 70S-6 ) باعث ميشود تا روی به درون فلز جوش رسوخ کرده و ايجاد ترک نمايد (بخصوص در فولادهای با پوشش ضخيم). مقدار گوگرد الکترود نبايد از 0.85% بيشتر باشد.
برای اطلاعات بيشتر ميتوانيد به کد AWS-WZC مراجعه نماييد.
منابع: مجموعه اطلاعات فنی گالوانيزه گرم و مرجع کامل مهندسی جوش
